کاش جسمم دفن میشد

        کاش جانم بود قابل تا فدایب می شدم          کاش دستم می گرفتی خاک پایت می شدم

کاش بودم گرد ره تا می نشستم در برت          کاش بودم خاک تا خاک سرایت می شدم

 کاش ملک عالم از من بود و می کردم رها          ناز می کردم به شا هان و گدایت می شدم 

 کاش جسمم دفن می شد در زمین کربلا          خاک زوار حریم با صفایت می شدم            

کاش خاکم را قضا می ریخت گرد قتلگاه          تا به وقت سجده مهر کربلایت میشدم     

  کاش می شد رشته رشته عضو عضو پیکرم          روز عاشورا طناب خیمه هایت میشدم              

کاش می شد چوب محمل استخوانهای تنم          تا که هم ره با سر از تن جدایت می شدم    

               کاش چون نی سبز می گشتم به دشت نی نوا          تا که در آن دشت سوزان هم نوایت می شدم                  

                                       کاش دست دیر راهب بودم          تا گلاب افشان بر حسن دلربایت می شدم                   

کاش بودم بوته خاری به دشت کربلا           کاشنا با کودک بی آشنایت می شدم

 کاش بودم در گلوی شیر خوارت عقده ای          تا جواب ناله وا غربتا یت می شدم